بخش ارتباط بارسانه ها،در هر روابط عمومی از بخشهای مهم وضروری است که بدون آن روابط عمومی از وظیفه اصلی خود دور مانده است.در وزارتخانه هاوسازمانهای بزرگ،این بخش بصورت واحد یا گروهی از افرادبا شرح وظایف مشخص مشغول بکار هستند،اما در ادارات وسازمانهای کوچک تمام کار ارتباط با رسانه ها گاه بر دوش یک نفر است،که او ملزم به پیگیری اخبار رسانه هاست.
اگر نگاهی به شرح وظایف ومسئولیت های واقعی روابط عمومی ها ورسانه های جمعی داشته باشیم به این واقعیت میرسیم که بخش قابل توجهی از شرح وظایف هر کدام از این واحدها در ارتباط با یکدیگر تعریف شده،به عبارت دیگر یک روابط عمومی موفق آن است که بتواندارتباط مناسب،علمی ومنطقه ای را با رسانه های جمعی بر قرار وبخشی از وظایف و اهداف سازمانی خود را از این طریق بپوشاند.تعریفی که طی چند سال گذشته بیشتر بر آن تکیه میشود این است که:روابط عمومی یعنی خوشنامی،یا به عبارتی کسب شهرت برای یک سازمان که بر اساس گفته ی آقای جفکینز که یکی از صاحب نظران این حوزه از انجمن روابط عمومی انگلیس است،کار روابط عمومی این است که دشمنی را به همدلی تبدیل می کند وبه جای اینکه مردم در موردسازمان بیش قضاوت کنند،کاری میکنیم که سازمان ما را بپذیرد.اعتقاد وی بر این است که بی اشتهایی رابه علاقه تبدیل می کند واینکه بی توجهی را به دانش تبدیل میکند.ساده ترین تجسم از ارتباط،پیوستاری است که در یک طرف آن پیام رسان ودر دیگر سو مخاطب قرار دارد،ابزارهای ارتباطی،محمل هایی هستند که ماموریت انتقال پیام و بازخورد آن را برای ساکنان دوسو پیوستار بر عهده دارند.
بسیاری از واحدهای روابط عمومی از داشتن کارشناسان وکارورزان که دارای تخصص،علم ارتباطات وروزنامه نگاری ومهارتهای خبر نویسی وگزارش نویسی برای رسانه ها محروم می باشند.
مخاطب شناسی در سینما